هرروز، یک بازی جدید

این وقت که شده، دیگه دراز شدم رو مبل نرمم و در حالیکه از گوشه ی چشم گیاه تازه ی از دیوار بالا رفته م رو برانداز میکنم و دید میزنم، با کلمات بازی راه انداختم؛ مگه میشه روزی شب بشه و توش بازی نکرد؟! 

 

عطرهای خوشی از آشپزخانه ریختن به مشام خانه و من این وسط مست سکوت و عمق لحظه م؛ عمقی که هرروز بیش از پیش من رو تو خودش میکشه و حیران تر بیرونم میفرسته!! 

 

 مهارت بازی کردن تو این دنیا، به نظرم خیلی مهم، عجیب و ناجیه؛ اینکه بتونی وسط حقیقت زندگی که میزبانته، مهمان طنازی باشی؛ همونیکه بلده با وجود هرچه هست و نیست، بازی کنه و مجلس خودش رو دست بگیره. به هرروشی بلده، با هر قانونی بیشتر واسه ش کار میکنه، با هر ایده و خلاقیتی که بهتر قلبش رو باز میکنه و با هر تجربه ی تازه ای که روحش رو پرواز میده... 

 

شناخت خودمون همراه با دیدنش، لمسش، بو کشیدنش، توجه بهش... (اینکه هر لحظه چی میخواد، چطور میخواد، واسه چی میخواد و...) کمکمون میکنه جعبه ابزار شخصیمون مدام کامل و کامل و کامل تر بشه... جعبه ای که پر از ابزار ساده و کاربردیه که پیچیده ترین مسائل رو واسه مون نه حل، نه یک شبه نابود، نه ... بلکه نرم و متعادل و هماهنگ میکنه.. (شایدم مارو تو بطن زندگی حل میکنه)

 

اینکه حتی ساده ترین کارهایی که به ذهنمون میرسه رو انجام نمیدیم؛ ایده هامون رو هرروز قورت میدیم و یه قلپ آبم روش،، در عمق، انگار بیشتر به خاطر ترسه: ترس از بهترین نشدن، ترس از کافی نبودن، ترس از نتوانستن، ترس از موفقیت و رسیدن به آرزو؛ بله ترس از دست یابی به آرزوها و عوض شدن دنیامون که حسابی بهش عادت کردیم!!

 

ما حتی میترسیم با خودمون و برای خودمون بازی کنیم چون قبل از خط شروع، باختیم!!

 

نیت این روزهام: هرروز بازی کردن یک ترس با قدم هایی هرچند کوچک و سست و لرزان؛ با مشاهده و بی سرزنش؛ با مهر به خود و آگاهی؛ و دیوانه وار و عاشقانه... 

 

اگه هرروز به روشی که بیشتر واسه مون کار میکنه، هرجور میتونیم بازی کنیم، بازی های ساده و راحت و حتی بچگانه، آروم آروم پروانه هایی میشیم که آزادانه دور گلها می تابن و دنیا رو به دنبال رنگین کمان بالهاشون میبرن،، بدون اینکه بخوان یا حتی بدونن که دارن چه غوغایی می افکنن!!!! 

 

برم که فر رو خاموش کنم  و یه دوش گرم و سریع بگیرم و شبانه ی روشنم رو آغاز کنم ...