پارسال این موقع تاریک، تار، ناامید، در جنگ و در آتش بودم. پرخاش می کردم؛ آرام می شدم؛ می شمردم! دفعات از خود خارج شدنم رو می شمردم. هر تصمیمی برای در خود ماندن، با شکست مواجه میشد. به واقع خرد شده ای خرد کننده بودم!
امسال آرامم. این آرامش رو ساختم. خواستم. در راهش وقت و انرژی و پول صرف کردم. اولویت بندی ش کردم. گذاشتمش در صدر. در راهش شرم و خشم رو تاب آوردم. در راهش بارها شکستم. بارها ظالم و انتقام جو شدم....
بهترین اسفند و عید ده سال اخیر زندگیم رو تجربه کردم. نه مسافرای توش بود. نه اتفاق خاصی... حتی همسرم مجبور شد 3 شب پشت سرهم شب کار بشه. برنامه سفرم بهم خورد. عزیزانم بهم ریختند. رفتارهایی دیدم و... اما در صلح، در آرام، در قرار، در سلامت، در حضور و خود مانده بودم!
بدون تصمیم و تلاش و شمارش در خود ماندم. بی فشار آرام بودم. اضطراب نداشتم. اضطراب ندادم. غمم را خشمم را ناکامی ام را طردم را در خود نگاه داشتم...
خودم را در خود نگاه داشتم.
خودم را در خود نگاه داشتم.
خودم را در خود نگاه داشتم.
سال دیگه این موقع کجا هستم؟ این سوال روحم را پرواز می‌دهد. میلم را بال می‌دهد. روانم را تازه می کنم. جانم را مشتاق می کند. من برای کسی که سال دیگه این موقع خواهم بود، ادامه خواهم داد.
ادامه دادن را ادامه خواهم داد. جای دادن خود در خود را تمرین خواهم کرد.
به واقع تاب آوری درمان گرفتن، شگفتی آفرین بوده ست برای من...
من توان تحمل ناکامی را دارم. من توان تبدیل آنچه از من دریغ شده به شکوهی شخصی سازی شده را دارم.
برای شناخت اشتیاقم از آنچه از دست داده ام کمک می گیرم.
فقدان من، میل مرا می سازد...
این صلح با خودم، ثمره ی سالها ااا جان کندن و خون در خوردن است.
و هر کلمه برای هرکس مفهومی ویژه دارد...
کلمه، همه چیز است...
وقتی می گویم (هیچ) و تو( بسیار) بخوان! راز کلمه اینجاست. درد کلمه اینجاست!!
