شاید تنها راه نجات ما اینه که آسیب پذیری هامون رو،، رو بازی کنیم؛ نجات از قدرت، از توهم، از اهمیت، از اسارت، از منیت، از اثبات، از ایده آل گرایی، از عجله، از دروغ، از دیگری، از وابستگی و ... از جهان.
و این بیش از هرچیزی شجاعت و جسارت و دیوانگی میخواد...
و این بیش از هرچیزی استقلال و توان شخصی و مسئولیت پذیری واسمون میسازه...
و این خلق هامون رو زیاد و وسیع و جسورانه و آزاد میکنه..
و خلق ناشیانه ی آزاد، خیلی چیزها رو بی اهمیت و دور و محو میکنه ...
اینجوری نه کوچکیم، نه بزرگیم بلکه کافی هستیم؛ کافی و درخشان و نفوذناپذیر!!
