وقتی بعد از ۲ روز کار کردن روی پروژه امتحان میان ترم و تحویلش احساس لهیدگی و بی خوابی رو همزمان دارم. و وقتی تنها بخش مجازی که میتونم توش الان کیف کنم اینجاست اما در عین حال حرفی ندارم 😅
جانم واستون بگه که این پروژه، یک کار گروهی ۳ نفره بود اما تمام کارش رو من به تنهایی انجام دادم! یعنی اصلا بلد نبودن اون ۲ نفر و قابل اعتماد هم نبودن.. تازه یکیشون پیام میداد: سایه جان تمام شد؟! یعنی بخش های بدجنس و لجو و تیکه اندازم اومده بود بالا امروز و بالا مونده 😅😅
خوشحالم روزهای سنگین طی شدن و ۱ آذر رسید.. هرچند پروژه ها و امتحانات و کارهای تازه در راه هستند. اما شما که میدونید، من حتما یک وقفه، یک خاموشی، یک استراحت، یک فضا و سکوت و بیکاری به خودم میدم.. و باز دوباره غرق میشم تو کار و از همونم کلی لذت میبرم.. چون زندگی میدان مسابقه نیست.. عجله ایم نیست.. هیچ جا هم خبری نیست 😅
تمرین های یک در میان این هفته رو تقریبا برای ۴۰، ۵۰ نفر یا حتی بیشتر توضیح میدادم؛ من عاشق تدریسم... بعد یکی از تمرینها رو اونا نمره کامل شدن، من نیم نمره کمتر از اونها شدم 🙃🙃 تا این حد چشم و حواس واسم نمونده بود اما خب از حق نگذریم لجم گرفته بود هاااا 😂😂
خلاصه که زندگی با وجود هر چیزی داره یا نداره اگر باهاش پیش بریم؛ خرد خرد و قدم به قدم هرچند کم و مختصر و کوتاه، درهای زیادی رو پیش روی ما باز میکنه و از زیر خاک، چیزهای شگفت انگیزی، رو میکنه واسمون..
مهم اینه مسئول شرایط باشیم نه قربانیش؛ مهم اینه خلاق باشیم نه دنباله رو ...
مهم اینه خودمون باشیم؛ اونچه بهمون میاد و بلدشیم و شعور انجامش رو داریم.. وقتی خودمون هستیم،، آگاهی و نور و جذابیت و اعتدال و قدرت با ماست..
خب دیگه فکر کنم بقیه کلماتم باید برند روی کاغذ.. اصلا نفهمیدم چی نوشتم؛ انگار با خودم و برای خودم روبه روی شما حرف زدم ! اما همینطوری که هست منتشرش میکنم؛ این منم همین لحظه؛ نه کامل و عالی اما کافی و پرشور...
