اونچه مال منه و برای منه!!

من شعور چه هستم.. من شعور چه هستم.. من شعور چه هستم.. مسیر درونی من به کدام سو و با چقدر سرعت است؟ 

 

به آهستگی و آگاهی و خود، برمیگردم. برمیگردم. برمیگردم.. 

 

دانش ها می‌رسند؛ اطلاعات می آیند..

کتاب هایِ  خوب، همه جا هستند!! 

اما من هرچیز را مال خود میکنم. مسیر خود را می‌سازم. مخالفت میکنم و از نو می رویم. در هیچ الگویی جا نمی گیرم...

شخصی سازی و خودسازی.. 

شخصی سازی و خودسازی.. 

شخصی سازی و خودسازی.. 

 

سکوت و خو گرفتن با خود. 

سکوت و خو گرفتن با خود.. 

 

خودم، خودم را درمان میکنم.. و در الگوها و اطلاعات گیر نمی یفتم.. 

دانش ها را زندگی کنم. و از نو مسیر خود را بسازم.. 

من و زندگی،، ناکامل های کافی و شگفت انگیزی هستیم.. 

 

خودت باش و خودتو یاد بگیر و مسیرت رو بیاب و بهش وفادار بمان و به آگاهی برگرد و آرام بمان سایه... چون تو، اینی..

 

باید بدونیم که چی هستیم اما باز و پذیرا... 

 

سایه، عشقِ تو و اشتیاقِ تو، خودسازی و شخصی سازیه... 

و با این  عشق و اشتیاق، وجودت یکی میشه.

یکی شدنی که توش، نه جسمی، نه روحی، نه فکری..

فقط یک ابری و مثل دود میری و دود میشی...

باید عشقمون رو پیدا کنیم!

 

و بدون عشق دادن به خود، بدون دیدن خود، بدون پذیرش همه ی ابعاد خود، بدون صلح با خود،، 

و بدون دست از سر خود برداشتن،، مگه میشه با روانی، ساخت و در حرکتی شوقانه و دیوانه وار، بود؟ این آخری یکی از اون تضادهای عجیبه...