اگه اینجا نشه، هیچ جای دیگه م نمیشه!!!

همه مون پر از آرزو و خواسته ایم ... هر صبح به عشقشون پا میشیم و هر شب با یادشون میخوابیم... اصلا هم بد نیست اما سرخوشی و لذت و زندگی رو به بعد از محقق شدنها، واگذار کردن، بده ... 

 

من و همسر، تو روزهای خاصی از زندگیمون هستیم از اون جهت که رها کردنهایی در پیشه: رها کردن شغلها... فروش دارایی ها... رهاکردن کشور و مهاجرت و ..... خب در دل هر رها کردنی، یه آغازه.. یه جوانه،، یه انرژی به فعل رسیده ... 

 

من اما هر لحظه به خودم و خودش یاد آور میشم که برای هستی تعیین، تکلیف نکنیم، زمان نذاریم.. جاری باشیم،، روان بشیم.. زور زیااد نزنیم.. امروزو سرخوش و کیفور بگذرونیم، بعد، مال بعده.. 

 

من مطمئنم اگر اینجا نشه،، هیچ جای دیگه م نمیشه... اگر اینجا نتونم،، هیچ جای دیگه م نمی تونم... اگر امروزو نچسبم،، فردارو هم نخواهم داشت.. اگر امروز کیف نکنم، فردا هم نخواهم کرد.. با پول بیشتر نمیشه،، با خونه ی بزرگتر نمیشه،، با ماشین بهتر نمیشه.. تو سرزمین های دیگه م نمیشه... حتی با شادی و خوشحالی بیشتر هم نمیشه... ( چون ما که نمیدونیم شاید نیاز اون لحظه مون واسه تعادل و رشد و شگفتی غم باشه و بدحالی) !!

 

چون من خودمو همه جا و هرجا با خودم خواهم برد.. پس چرا حرص؟؟ چرا عجله؟؟ چرا تنش؟؟ چرا بی قراری؟؟ چرا انتظار؟؟ چرا تلاش های فرسایشی؟؟ 

 

این لحظه بهترینه.. تا این لحظه رو درک نکنیم و نبینیم،، هیچ فردایی رو هم نخواهیم دید... تا تو همین خونه ها با همین ماشین ها با همینقدر پولها تو همین خاک، همین امروز لذت نبریم،، تو هیچ خونه ی دیگه با هیچ ماشین دیگه با هیچ حد از ثروت،، تو هیچ خاک دیگه ای هم نخواهیم برد.. 

 

اینجا بهترینه،،  ببینش... 

 لحظه اعجازه،، بچشش... 

خونه ت بینهایته،، زیباش کن... 

خودت کافی و درستی،، بغلش کن... 

دستات معجزه ن.. روحت معجزه ست.. قلبت معجزه ست.. نگاهت معجزه ست.. باهاشون خلق کن و بدرخش،، خلق کن و بخند،، خلق کن و نور شو،، خلق کن و نور بده .. خلق کن و آرام کن ...

 

منتظر روز موعود و همه چیز کامل نمون برای آغاز،، برای خلق،، برای لذت... هرلحظه،، سرآغاز باااش... 

 

امروز اینها در وجودم جاری شد و صلح بیشتر شد،، عجله کمتر.. انگیزه هام عشقی تر شد،، مادی کمتر... تلاشهام روانتر و سرخوشانه تر شد،، فرسایشش کمتر.. روحم بزرگتر شد،، دنیام کوچیکتر و رسید به خونه م ... قرارم بیشتر شد و انتظارم کمتر ... 

و شگفتی ها زمانی رخ میدن که منتظرشون نباشی،، که پیگیرشون نباشی.. پس بیخیال هرچیز،، خلق کن و خودت رو ببوس... پیگیر خودت و خلقت باش تا وقتی برای انتظار نمونه و جایی... 

 

 

بعد خودمو تنگتر در آغوش فشردم و نقطه شدم در خودم و دیدم هرچند همه ی هستی در منه اما در مقابل هستی، هیچم و نقطه... نقطه شدم،، معلق شدم،، غوطه خوردم و فهمیدم چقدر همیشه درست و به جا و عالی بودم و نمی دونستم حتی وقتی اشتباه تنها کلمه ی موجود بود..... نقطه بشیم و معلق و رها .... هیچ جا هیچ خبری نیست جز اینجا،، هیچ لحظه ای نیست جز اکنون...

نقطه باشیم و هیچ و رها و روان در خود،،  در درست ترین خطاها.. در عیب ها،، در نقص ها.. در بدجنسی ها .... در خود .. خود بودن !!!