خاطره، پاییز، من...

اولین روز دانشگاه رو دوشنبه گذروندم و خب سرشار از حس های متضاد، عجیب و ​​​​​​​​​​​​غریب بودم... غم و ترس کمی بین حسهام قوی تر بود.. شبش اشکهام بدون دلیل خاصی می ریختن و من توی گردابی از خاطره، حس، غربت، شوق، امید، زندگی، حال، گذشته و.. . می چرخیدمو می چرخیدم...

دیروز صبح ساعت 8 از خواب بیدار شدم.. صبحانه خوردم.. و با شتاب به کارهام رسیدگی کردم،، پروتئینی هایی که روز قبل خرید کرده بودیم رو شستم و گذاشتم فریزر.. گردگیری کردم،جارو و طی زدم.. لباسهارو ریختم لباسشویی.. ماکارونی با سس مرغ پختم و .... بعدش رفتم دوش گرفتم و حسابی سرحال شدم.. همسر اومد، ناهار خوردیم و باز باید میرفت سر کار.. من کمی نوشتم.. بعد ظرفهارو شستم.. کلا یکه سه شنبه ی کوزت وار رو گذروندم 😊 اما تهش از انجام کارهام پر از ذوق، شوق و شکر بودم. 

دیشب بی خواب شده بودم، 2 خوابیدم و امروز صبح 8 پاشدم.. صبحانه خوردم.. سیب زمینی، هویجهارو حلقه کردم.. زعفرون دم کردم.. مرغهای مزه دار رو چیدم ته قابلمه، برنجو ریختم روش و تمام.. عطر غذا پیچید تو یک خونه ی تمیز و منم نشستم پشت لپ تاپ و خوندمو فکر کردمو نوشتم.. همسر اومد ناهار خوردیم.. رفت سر کار و منم نشستم سر کارم.. شب رفتیم بیرون،، همسر جایی کار داشت.. من گفتم میخوام تنها قدم بزنم.. رفتم شهر کتاب.. به دنبال مانتوهای جلو بسته ای که برای دانشگاه مناسب باشه گشتم و... شام خوردیم و برگشتیم خونه...

یک دفعه خاطره بازی با آهنگها راه افتاد.. 2،3 تایی آهنگ قدیمی پخش کردیم و من باز اشک و خنده ی همزمان شدم.. حساس شدم و خودم دلیلش رو میدونم و میدونم که شرایط زندگی هر کدوم از  ما همینیه که داریم و چیزهایی تو زندگیهامون همراهمونن که چه بخوایم و چه نخوایم، همینه که هست و باید بپذیریمشون و اتفاقا همون که بیش از همه درد داره رو تبدیل کنیم به لذت...

بعد خب حجم فعالیتهای روزهام زیاد شدن.. 3روز کامل دانشگاه.. کارهای خونه..درس..کتاب..شغلم، که باید ارتقاش بدم..زبان و...... خب میدونم هنوز درست و حسابی روی غلتک نیفتادم و شروع همیشه سخت و دلهره آوره و درست میشه اما خب با وجود اینها یک ترسی دارم.. من خیلیییی وقت هست از اجتماع دور بودم.. همه ی چیزهارو توی خونه و خودآموز یاد گرفتم و حالا دارم پامو از دنیام و منطقه ی امنم بیرون میذارم که هم شیرینه هم ترسناک...

همسر ازم پرسید حتما یه روزایی دلت تنگ میشه!!،، با من که درباره ش حرفی نمیزنی.. پس چیکار میکنی?

گفتم به هربار دلتنگیش عادت میکنم.. ما آدمها به شدت قدرتمندیم و جاهایی دوام میاریم که فکر میکردیم تو ثانیه می کشتمون.. ماها یاد میگیریم.. درونمون راهنمامون میشه و پیش میریم.. ما دوام میاریم و به جادویی ترین شکل ممکن طی میکنم فقط اگه واقعا نیاز باشه!!

به این فکر میکنم که هنوز آدمها به من که میرسند میپرسن تو غذاها هم میپزی?? نظافت هم میکنی??

آدمهای دور و نزدیک هنوز باورشون نمیشه سایه ی نازک نارنجی همه کاری میکنه اما من واقعا همه ی این کارها و کارهای دیگه ای هم میکنم خب 😊 استقلال، مسئولیت، وظیفه، عشق و... و ساختن یک خونه ی آروم دست خودمونه و اینکه هممون میتونیم کارهای خونه، بیرون و... رو به خوبی انجام بدیم اما گویا بیشتر گله و شکایت رو دوست داریم،، اگر کسی از هندل کردن مشغله هاش بگه، میخوایم بهش بفهمونیم من مشغولترم، مدل کارهام فرق داره و... ما بهانه تراشی رو واسه دفاع انتخاب کردیم.. حتی اگر کسی تک کلمه ای از بدبختیهاش بگه ما جملات کوبنده ای آماده داریم که بکوبیم تو صورتش و تا مطمئنش نکنیم که ما بدبختریم، رهاش نمیکنیم!

آگاهی به حالمون، به حسمون، به وقتمون و به حضورمون در کل برای من خیلییی کارگشا بوده.. حتی انسان خوبی بودن هم آگاهی میخواد و هوشیاری.. به نظرم هرلحظه باید حواسمون بهش باشه...

من دارم نخهای بیشتری رو قیچی میکنم و دیوارهای استقلالم رو بلندتر میچینم.. خب میدونم این پاره کردن و اون ساختنه درد داره.. ترس داره و سخته اما به بهشت موعود تهش فکر میکنمو بس...

با همه ی غم و شادی.. دلتنگی ناتمام.. غربت.. شور و شوق.. دیوانگی .. ترس و امید.. خشم و آرامش.. عدالت و بی عدالتی.. این سایه ست که داره میسازه و مصالحش هرچند اندک، زیاد یا کافی... همینه،، تسلیم، پذیرش و آگاهی مهمترین موادیه که هر معمار و طراح زندگی به نظرم بهشون نیاز داره..

هر چیز به ذهنم رسید، نوشتم دیگه بی ویرایش 😊

 

 

 

چند روزیست که حالم دیدنیست..

حال من از اینو آن پرسیدنیست..

گاه بر روی زمین زل میزنم،،

گاه بر حافظ تفأل میزنم..

حافظ دیوانه فالم را گرفت..

یک غزل آمد که حالم را گرفت،

ما ز یاران چشم یاری داشتیم،

خود غلط بود آنچه می پنداشتیم...

                                   

(نمیدونم شاعرش کیه اما برای  من حس نوستالژیکی داره)