خنده های نفس گیر

من بدون کلمه و قصه و شعر  میخشکم.. 

و زندگی برایم کلمه و قصه و شعر میبارد... 

ابزار نوشتنم، زندگیست؛ همان طنز تلخی که از تک تک حروفش شعر میشورد... 

خوب که فکر میکنم این روزهای اخیر کار زیادی نکرده ام..

فقط زیاد خندیده ام و زیادتر کلمه بافته ام ... 

خنده های بلند بلندم و دفتر صدبرگ تمام شده ی روبه رویم به من میگویند: زندگی همین است؛ طنز تلخی بیش نیست.. تو فقط بخند که تا خنده ها بلند میشوند و دفترها تمام، هرچه هست کافیست...