زندگی اصیل من

زندگی، یک اجتناب ناپذیر موقتی گذرای نماندنیست .. 

چیزی که من نمی خواهم حتی یک ذره اش را هم هدر دهم؛ 

نه دردش را نه لذتش را نه غمش را و نه شادیش را... 

آغوش میگشایم تا هرچه دارد در من و بر من بریزد... 

من از هر شادیش، شادی دیگر و از هر رنجش، درس میسازم..

و هر درسش برای من شادی خواهد ساخت... 

هیچ چیز آنقدر جدی و مهم و بزرگ و خاص نیست که من جدی و مهم و بزرگ و خاصش میکنم حتی توهم هایم درباره ی خودم! و چه رسد درباره ی دیگری!!

و یک روز چشم میگشایم و می بینم کمتر چیزیست که من را از پای درآورد و پیش روی ام را مانع شود... چون من از هر رنج، شادی دیگری میسازم...