پراکنده ی جادو باش تو زندگیت!!
نگرانی،، بندآورنده یِ راه های ورودیِ خیرُ خوشیُ سرخوشیُ اشتیاقُ معنویاتُ مادیات...... تو زندگیته.
و شکرگزاری،، رفع نگرانی و بازکننده ی راه هاست؛ چنان پرفشار که نورُ روشنیُ آبِ حیات، می پاشه به سرو روت!! 😂
ذهن،، کارخراب کنِ کارشکنیه😊😊
و مراقبه،، اصلاح گرِ جلوبرنده یِ نگهدارنده در اصلِ مسیره...
اینها، 2 تا از راه هایِ من هستن در راستای پست قبل.
راه های خودت رو بساز
و با قدم های کوچک و ناشی و نابالغ و کودکانه و اولین،، راه هات رو بپیما. منتظرِ بعدش و بهترش نمون! (بعد و بهتری، تو کار نیست)!
از عادتُ تاریکیُ کوریِ ذهن به سویِ آگاهیِ حضور برگرد!! (نه با فشار و عجله و شتاب. که نرم و روان و با سخت گیریِ مهربانانه)
سایه یادت باشه به بیشترش نیاز نداری!! به اجرا و عمل و تکرار، متعهد بمان.
سایه یادت باشه به حاشیه و شتاب و غلیانُ مقایسه و بیرون و اطلاعاتِ بیشتر نری. و اگر رفتی، آگاهانه بازگرد.
همیشه راه بازگشتت، باز است!
و با هیچ بیشتری، حتی تو بهترین ها نمیشه، اگر همین جا و همین حالا و با همین‌ها نشه!
و به مسیرِ درونیِ منحصر به فردت وفادار بمان!!
در راهت بمان. تو به دانستن راه های بیشتر، نیاز نداری!!
و خیلی چیزهای دیگه. اما سکوت و سکونِ پویا به از گفتنِ زیاد. که سکوت، خود همه چیز را می‌گوید.
و ما و زندگی، کافی هایِ ناقصِ فراموشکارِ ناکاملِ شگفت انگیزی هستیم!
از فراموشی به یادآوریِ آگاه. از فراموشی به یادآوریِ آگاه. از فراموشی به یادآوری آگاه......
لحظاتت سرشار از حضور در حال و شکر... 🌿✨🌿✨
چقدر زیبا نگرانی را به شکرکزاری ربط دادین، به واسطه تاثیری که روی ما میگذارند، درواقع همیشه نگرانی و شکرگزاری برام به عنوان دو کلمه تو ذهنم نقش میگرفت که ارتباطی با هم ندارند،دیگه این که نگرانی همیشه واسم یک معلول بود از اتفاقات زندگیم و هیچوقت به عنوان یک علت به احوالم نگاهش نکرده بودم،مرسی از این که آگاهی تو لحظات نگرانیم بیشتر کردین